Wat is determinatie? Determinatie is in de biologie het "op naam brengen" van een planten- of diersoort, dat wil zeggen bepalen tot welke soort een bepaald exemplaar behoort. Hiervoor wordt meestal gebruik gemaakt van determinatietabellen of determinatiesleutels, aan de hand waarvan men door het beantwoorden van vragen over waarneembare kenmerken van het exemplaar naar een nieuwe vraag wordt geleid, tot er uiteindelijk nog maar één mogelijke soort over is. Omdat steeds meer mensen naar Tropische vlindertuinen trekken, maar eigenlijk niet weet welke vlinder zo nou precies gefotografeerd hebben, wil ik met deze pagina op mijn website de mensen een handje helpen de juiste naam te vinden bij de meest voorkomende vlinders in de Nederlandse vlindertuinen.

Na jaren lang Tropische vlinders fotograferen hebben we deze determinatie pagina kunnen samenstellen.

We hebben 48 soorten vlinders op deze pagina gedetermineerd.

Jan van Bruggen.

KLIK OP EEN FOTO VOOR EEN VERGROTING. / Click on the picture to enlarge. ( 48 species of butterflies identified on this page )

Papilio xuthus, de Aziatische Zwaluwstaart, Chinese gele page of xuthus Swallowtail, is een geel-gekleurde, medium tot grote Swallowtail vlinder uit Noordoost-Azië, Noord-Myanmar, Zuid-China, Taiwan, het Koreaanse schiereiland, Japan (van Hokkaidō naar de Yaeyama eilanden), Siberië en de Hawaïaanse eilanden. De Aziatische Zwaluwstaart is een halfgrote, gele vlinder.  het heeft een spanwijdte van 45 tot 55 mm.  het normale kleur patroon bestaat uit een zwart patroon op een gele achtergrond.  de kleur van de vleugel is seksueel Dimorf, met vrouwtjes die bredere proximale marginale banden in de achtervleugel vertonen.  blauw-iridesecent en Orange schalen scheiden de zwarte banden op de achtervleugel.  de zwarte bandjes lopen ook in strepen van verschillende dikte langs de voorvleugel.  de jonge rups bootst vogel ontlasting na en heeft een witte en bruine vlek op zijn kop.  naarmate ze volwassen worden, ontwikkelen rupsen een licht groene lichaamskleur met bruine vlekken. 

De Greta oto is een vlinder uit de familie Nymphalidae. De Greta Oto komt voor van Mexico tot in Panama. De vlinders leggen hun eitjes op verschillende soorten cestrumplanten, zoals C. lanatum en C. standleyi. Deze planten behoren tot de familie van de Solanacea ( nachtschadefamilie ). Een vrouwtje legt telkens een eitje en zoekt dan een volgende waardplant. Ze komt soms telkens bij dezelfde plant terug, zodat er meestal heel wat eitjes op een plant zitten. De bleke rupsjes hebben geen stekels. De Greta Oto is en zeer algemene glasvleugelvlinder die zich in een groot aantal verschillende biotopen thuis voelt. Hij is het hele jaar als vlinder te zien; in het ene seizoen in zeer grote aantallen, in het andere met slechts enkele individuen. De vlinder kan in een korte tijd grote afstanden afleggen. Van een Greta Oto is in Costa Rica vastgesteld dat het vlindertje in een etmaal ruim 40 kilometer had afgelegd. Gemiddeld trekken de vlinders ongeveer 12 kilometer per dag. Zij kunnen dat redelijk veilig doen, omdat ze in de felle zon vrijwel onzichtbaar zijn als ze vliegen.

Heliconius cydno is een vlinder uit de familie Nymphalidae. De soort komt voor van Colombia en Ecuador tot in Mexico. De vrouwtjesvlinders leggen per waardplant één ei. Het larvale stadium duurt twee tot drie weken, waarna de rups verpopt. Het duurt acht tot twaalf dagen voordat er een volwassen vlinder uit de pop kruipt. Mannetjesvlinders hebben op hun achterste vleugels kliertjes, die feromonen kunnen uitscheiden. Hiermee kunnen ze vrouwtjes veroveren. De volwassen vlinders voeden zich met nectar van planten uit de geslachten Lantana, Psiguria en Gurania. Waardplanten voor de rupsen zijn de meeste soorten passiebloemen, maar bij voorkeur Passiflora biflora en Passiflora vitifolia.

Catonephele orites is een vlinder uit de familie Nymphalidae

De Heliconius Erato vliegt van Mexico tot aan Brazilië. Er zijn tientallen ondersoorten bekend. Ook van elke individuele ondersoort komen verschillende vormen voor die lijken op een ondersoort van H. Erato. Aan dit ingewikkelde mimicrycomplex zijn al vele studies gewijd. H. Melpomene prefereert bosachtige gebieden. Hij vliegt daar langs de randen en op open plekken, maar mijdt de felle zon. De vlinders verzamelen stuifmeel vooral van Psiguriabloemen, maar bezoeken ook Lantana en Hamilia. Eitjes worden gelegd op jonge blaadjes van passifloraplanten. De rupsen zijn wit gekleurd met zwarte stipjes. Hun kop is oranje geel. Verder hebben ze een groot aantal stekels op hun lichaam. In gevangenschap kan deze vlindersoort, mits hij onder de juiste omstandigheden gehouden wordt, zeer goed gekweekt worden. Hij is een graag geziene gast in overdekte vlindertuinen, omdat hij het hele jaar door als vlinder te zien is, die bovendien graag rond mensen fladdert. De Heliconius Erato heeft gelijke kenmerken aan de Heliconius Melpomene, maar hebben beide een andere waardplant. Passiebloem-vlinders worden ouder dan een paar weken, dat danken ze aan het feit dat ze eiwitten kunnen opnemen.

De breedgevleugelde Heliconius hecale is te herkennen aan de bruine aanzet rondom zijn lijfje en de witgele vlekjes op het uiteinde van beide vleugels. In Midden-Amerika is de kans groot dat je deze vlinder spot. De Heliconius Hecale stelt namelijk geen hoge eisen aan zijn levenspatroon. Hij vliegt zowel in open gebieden als tropische regenwouden, zet zijn eitjes af op alle passiflora's en houdt van de nectar uit vele bloemen. Daarnaast is de Heliconius hecale een goede vlieger. Dit is terug te zien in de vlindertuinen, waar de vlinder veel rondfladdert. De vrouwtjes leggen hun eieren op de passiebloemsoorten Passiflora auriculata, Passiflora oerstedii, Passiflora platyloba en Passiflora vitifolia, de waardplanten voor de rupsen. De eieren doen er drie tot negen dagen over om uit te komen. Het larvale stadium duurt twee tot drie weken, waarin de rupsen vier keer vervellen. Daarna verpoppen de rupsen. Binnen acht tot twaalf dagen ontpoppen de volwassen vlinders. De vlinders voeden zich met nectar van planten uit de geslachten Lantana, Psiguria en Gurania.

De Thyridia psidii, of misschien kan je beter zeggen Glas-in-lood-vleugelvlinders want de zwarte omlijning van de doorzichtige stukken lijkt daar eigenlijk meer op dan echt glas. Voor de schoonheid van de vlinders maakt het echter niet uit. Thyridia psidii is een vlinder uit de familie Nymphalidae.

De Sara longwing (Heliconius sara) is een soort neotropische heliconiidevlinder die wordt gevonden van Mexico tot het Amazone-bekken en Zuid-Brazilië. Het is een kleurrijke soort: het dorsale vleugeloppervlak is zwart met een groot mediaal stuk metallic blauw dat wordt omlijst door twee witte strepen op de voorvleugels. (Deze kleuring lijkt op die van Wallace's longwing, H. wallacei, wiens bereik Sara overlapt, maar reikt niet zo ver naar het noorden.) Het buikvleugeloppervlak is saai bruin tot zwart met gedempte banden en kleine rode vlekken op de proximale rand ; de totale spanwijdte is 55-60 mm.

Laparus doris, de Doris longwing of Doris, is een vlinder uit de Nymphalidae-familie en slechts lid (d.w.z. monotypisch) van het geslacht Laparus. Het wordt gevonden van Midden-Amerika naar de Amazone. Er is aanzienlijke variatie in kleur en patroon, zelfs op subspecies niveau. Hij wordt gevonden van zeeniveau tot 1200 meter in open plekken op het bos. De larven voeden zich voornamelijk met de soorten van de granadilla. Volwassenen voeden zich met nectar van Lantana-bloemen, waarbij de vrouwtjes ook stuifmeel verzamelen van Psiguria en Psychotia-bloemen

De oranje passiebloemvlinder (Dryas julia) is een vlinder uit de onderfamilie van de passiebloemvlinders (Heliconiinae) en de enige soort in geslacht Dryas. Het is een vormenrijke soort waarin meer dan een dozijn ondersoorten werden benoemd. Deze soort komt algemeen voor van tropisch Zuid-Amerika en Midden-Amerika tot in het zuiden van de Verenigde Staten (zuiden van Texas en Florida). De vlinder heeft een spanwijdte van 7,5-9,5 cm. De vlinders hebben lange, smalle voorste vleugels. Mannetjes zijn feloranjebruin van kleur en hebben een zwarte vlek op de voorste rand van de voorste vleugel. Vrouwtjes zijn valer gekleurd en missen de zwarte vlek. Aan de onderkant zijn de vlinders vaal oranjebruin van kleur met twee rode vlekken bij de vleugelbasis. Er zijn een aantal ondersoorten die verschillen in zowel intensiteit van de vleugelkleur als formaat afhankelijk van de biotoop. De vlinders voeden zich onder andere met nectar van Lantana camara. Waardplanten van de stekelige, lichtbruine rupsen zijn onder andere Passiflora biflora, Passiflora caerulea, Passiflora lutea en Passiflora vitifolia.

Anartia amathea (Engels: Brown Peacock) is een dagvlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. De vlinder komt voor in Noord en Midden-Amerika. De waardplanten van de rupsen komen uit het geslacht Acanthaceae

Battus ingenuus heeft een spanwijdte van ongeveer 82-95 millimeter (3.2-3.7 in). De bovenkanten van de vleugels zijn in feite zwart met groenachtige reflecties en lichtgroene vlekken op de achtervleugels, terwijl de onderzijden grotendeels bruinig zijn, met rode en witte vlekken op de randen van de achtervleugels. Het lichaam is zwartachtig, met gele vlekken aan de zijkanten van de thorax en de buik en een paar witte vlekken aan de onderkant van de buik. De mannetjes hebben een bleke geelachtig groene bovenbuik. De larven voeden zich met Aristolochia constricta. Terwijl de rupsen zich voeden met deze giftige pipevines, worden de insecten zelf giftig en proeven ze zeer slecht voor vogels.

De Graphium Doson is een zwarte, tropische papilionid (zwaluwstaart) vlinder met lichtblauwe semi-transparante centrale vleugelbanden die worden gevormd door grote vlekken. Er is een marginale reeks kleinere vlekken. De onderkant van de vleugels is bruin met markeringen vergelijkbaar met de bovenkant maar witachtig van kleur. De geslachten lijken op elkaar. De Graphium Doson is de hele dag door actief en constant in beweging; het komt zelden tot rust. Zijn vlucht is snel en recht. Bij het voeden van bloemen, vestigt het zich nooit neer en houdt zijn vleugels trillen. De mannetjes zien we vaak bij modderpoelen, vaak in hechte groepen. Deze vlinder komt veel voor in dikke, oeverstroken, vochtige, bladverliezende, semi-groenblijvende en groenblijvende bossen. 

De Idea leuconoe, beter bekend als de papiervlinder, is een bijzonder grote vlinder. Zijn vleugels hebben een spanwijdte van 15 centimeter. Door het grote vleugeloppervlak met weinig vliegspieren heeft de Idea leuconoe een trage vleugelslag. Na enkele vleugelslagen gaat deze vlinder over tot een glijvlucht door de lucht. Een gemakkelijke prooi voor roofdieren zou je denken. Maar daar hoeft de papiervlinder niet bang voor te zijn. De rups van deze vlinder smult namelijk volop van de frederiksbloem, een giftige plant. Hierdoor draagt de vlinder ook giftige stoffen met zich mee. De rovers laten dit maaltje dus liever vliegen.

Heliconius melpomene, de postbode vlinder, gewone postbode of gewoon postbode, is een felgekleurde vlinder die overal in Mexico en Midden-Amerika voorkomt. Zijn kleuring groeide mee met een zustersoort H. erato als een waarschuwing voor roofdieren van zijn oneetbaarheid; dit is een voorbeeld van Mülleriaanse mimiek.  H. melpomene was een van de eerste vlindersoorten die naar stuifmeel foerageerde, een gedrag dat veel voorkomt in andere groepen, maar zeldzaam in vlinders.  Vanwege de recente snelle evolutionaire straling van het geslacht Heliconius en de overlapping van zijn habitat met andere verwante soorten, is H. melpomene het onderwerp geweest van uitgebreide studie naar soortvorming en hybridisatie. Deze hybriden hebben meestal een lage fitness omdat ze er anders uitzien dan de oorspronkelijke soort en geen Mülleriaanse nabootsing meer vertonen.H. melpomene bezit een ultraviolet zicht dat het vermogen verbetert om subtiele verschillen tussen markeringen op de vleugels van andere vlinders te onderscheiden.  Dit zorgt ervoor dat de vlinder niet kan paren met andere soorten die hetzelfde geografische bereik hebben. 

Cethosia hypsea. De spanwijdte is ongeveer 80 mm van de vlinder. De bovenzijden van de voorvleugels zijn zwart met een brede witte dwarsband en een oranjerode basale zone. Bij de vrouw op elke bovenzijde heeft het basale oranje gebied ook een witte vlek. Bij beide geslachten hebben de buitenmarge van beide vleugels geschulpte zwarte marges. De onderkant van de vleugels is oranjerood met grote witte banden en verschillende zwarte of lichtblauwe strepen. De randen van de onderkant van de vleugels zijn diep gegratineerd door witte markeringen

De Vlinder komt oorspronkelijk voor in delen van Azië en Australië, waar de Graphium agamemnon het liefst vliegt tussen de boomtoppen van de jungle. Ze dalen alleen af om nectarbloemen zoals de lantana, ixora of mussaenda te bezoeken. Met zijn snelle vleugelbewegingen is het lastig om het prachtige zwartgroene vleugelpatroon van de Graphium agamemnon te bewonderen in de Vlindertuin. De Graphium agamemnon is een onrustige vlieger die zijn vleugels constant laat bewegen, zelfs als hij nectar uit een bloem zuigt.

Dryadula phaetusa is een vlinder uit de subfamilie Heliconiinae en de enige soort in zijn geslacht. De vleugels zijn 73 – 76 mm breed en oranjebruin met zwarte strepen. Het vrouwtje is valer gekleurd dan het mannetje. Deze soort heeft in vergelijking met andere vlinders uit dezelfde subfamilie relatief korte antennes. In tegenstelling tot andere vlinders uit de Heliconiinae verzamelt deze soort geen stuifmeel aan zijn roltong. Hij voedt zich met nectar van bloemen uit het geslacht Asclepias. Dryadula phaetusa komt alleen voor in terreinen met een lage begroeiing en niet in bosrijke gebieden. Hij komt voor van Mexico tot in Brazilië. Waardplanten voor de rupsen zijn Passiflora morifolia en Passiflora talamancensis.

Er is geen Nederlandse naam voor deze vlinder. In rust houding hangen deze vlinders altijd ondersteboven, ook hier op de foto's. De mannetjes maken vaak een opvallend knisperend geluid. In het Engels worden deze vlinders daarom "cracker"(kraker) genoemd. De mannetjes maken dit geluid om vrouwtjes te lokken en andere mannetjes te verjagen. Deze hamadryas vlinder heet, ondanks de vooral blauwpaarse kleur, red cracker ( Hamadryas amphinome ) De herkomst van deze vlinder is Zuid- en midden Amerika, Mexico en de Caraïben. De spanwijdte van deze vlinders is 6,5 a 8,5 cm.

Papilio demoleus is een veel voorkomende en wijdverspreide zwaluwstaartvlinder. De vlinder staat ook bekend als de limoenvlinder, citroenvlinder, lindezwaluwstaart en geruite zwaluwstaart. Deze gangbare namen verwijzen naar hun waardplanten, meestal citrussoorten. In tegenstelling tot de meeste zwaluwstaartvlinders, heeft het geen prominente staart. Deze vlindersoort komt voor in Afghanistan, Myanmar, China, Indonesië, de Filipijnen en Australië. De waardplanten van de rups zijn soorten van de geslachten Citrus en Psoralea. Omdat de limoen, uit het geslacht Citrus, in Zuidoost-Azië veel wordt geteeld om als garnering bij gerechten te gebruiken hebben de rupsen geen gebrek aan voedsel. Het is dan ook een algemeen voorkomende vlinder in die gebieden. Op de plantages kunnen de rupsen voor een ware plaag zorgen. De spanwijdte bedraagt 80 tot 100 millimeter.

Papilio palinurus heeft een spanwijdte van ongeveer 8-10 centimeter. De dorsale zijden van de vleugels zijn bedekt met een poeder van groene schubben en de achtergrond varieert van donker groenachtig tot zwart, met brede heldere smaragdgroene metallic-banden. De onderkant is zwart met oranje, witte en blauwe vlekken langs de randen van de achtervleugels, die aan het eind een verlengde staarten vertonen. De vlucht van deze vlinders is snel tot vrij snel. Rupsen voeden zich met planten van het geslacht Euodia behorend tot de Rutaceae, algemeen bekend als de rue of citrusfamilie

Papilio dardanus is een vlinder uit de familie van de pages (Papilionidae). Het mannetje van deze vrij grote vlinder heeft geel-witte vleugels, met aan de achtervleugels 2 staarten. De vrouwtjes daarentegen hebben in het gehele verspreidingsgebied vele verschillende vormen, uitgezonderd in Ethiopië.

De Siproeta Stelenes is een malachietvlinder uit de familie Nymphalidae. Malachiet is een groen mineraal. De vleugels zijn zwart met felgroene vlekken aan de bovenzijde, en roodbruin met olijfgroene vlekken aan de onderzijde. De spanwijdte is 8 - 10 centimeter. De rupsen zijn zwart met rode vlekken, en dragen hoorntjes op de kop en stekels over de rest van hun lichaam. De volwassen vlinders eten nectar van bloemen en rottend fruit. Zij bezoeken daarom graag boomgaarden met mango, citrusfruit en avocado. Ook drinken ze sappen uit mest en dode dieren. Siproeta Stelenes komt voor van het zuidelijk deel van de verenigde staten tot in het Amazonegebied. In Midden-Amerika is hij een van de algemeenst voorkomende vlinders. Hij vliegt graag in de volle zon. De voedselplanten van de rups zijn ruellia en blechnum ( Acanthaceae ). Siproeta Stelenes lijkt veel op giftige vlinders uit de Heliconius-familie, een mooi voorbeeld van mimicry.

Parides iphidamas is een vlinder uit de familie van de Pages (Papilionidae). Deze vlinder heeft zwarte vleugels met rode stippen. De achtervleugels van het mannetje hebben een omgevouwen binnenrand, waarin witte, draadachtige geurschubben liggen. Op de voorvleugels bevinden zich rode en soms groene vlekken. . De waardplanten behoren bij het giftige geslacht Aristolochia uit de pijpbloemfamilie (Arislochiaceae).den zich rode en soms groene vlekken. Deze vlindersoort komt voor van Mexico tot Peru in bosachtige gebieden.

De zebravlinder is een vlinder uit de onderfamilie heliconiinae, de passiebloemvlinders. De spanwijdte bedraagt 70 tot 90 mm. De vlinder heeft kenmerkende zwarte en gele banden. De onderkant heeft dit zelfde kleurenpatroon met tevens rode stippen op de vleugelbasis.

Het lijfje van de Pachliopta kotzebuea is in tegenstelling tot vele andere vlinders rood. Ook op zijn fluweelzwarte vleugels zitten rode vlekjes. De rode kleur waarschuwt gewervelde insecteneters dat de vlinder oneetbaar is. Spinnen en mieren schijnen niet afgeschrikt te worden van de duivelse rode kleur. In de Pachlioptafamilie is de Pachliopta kotzebuea de enige vlinder die geen witte vlekken op zijn vleugels heeft.

Hypolimnas salmacis, ook wel Blue Diadem genoemd, is een prachtige vlinder uit de Afrotropic ecozone (Afrika). Mannetjes zitten gewoonlijk met vleugels half open op struiken of jonge boompjes langs de randen van boswegen, om passerende vrouwtjes af te wachten. Af en toe dalen ze af om vocht op te zuigen van vochtige grond, en op deze momenten vliegen ze nerveus van plek naar plek. De spanwijdte is ongeveer 8,0 - 9,0 cm. De blauwe diadeem is een lid van de familie NYMPHALIDAE. De vlinder is zwart, maar heeft witte en blauwe gebieden op de vleugel.. Aan de rand is een ketting met kleine witte vlekken. In het midden van de vleugel is er een wit gebied. Tussen het witte gedeelte en de marge bevinden zich veel blauwe strepen. De onderkant van de vleugels is bruin. Aan de rand van de onderzijde is ook een ketting met kleine witte vlekken. De verspreiding strekt zich uit van Senegal tot Ethiopië en van Congo tot Somalië. De larven voeden zich met Urera hypselodendron, U. trinervis en Fleurya-soorten.

De volgende beschrijving is voor p. parhassus, de bosparelmoervlinder, de spanwijdte is 65-80 mm voor mannen en 75-90 mm voor vrouwen. Het mannetje en het vrouwtje zijn vergelijkbaar in kleur en patroon.  De basiskleur van het bovenoppervlak van de vleugels is groenachtig wit met een violette glans in de vorm van het natte seizoen en parelwit in de vorm van het droge seizoen.  De voorvork heeft een zwarte punt, haakvormige top. De vleugels hebben een paar rode oogvlekken die met zwart zijn geringd. Er zijn zwarte vlekken bij de marges van zowel de voorvleugels als de achtervleugels. De onderkant van de vleugels heeft een groenachtig witte basiskleur, met oogvlekken die overeenkomen met die op het bovenoppervlak.

Met een spanwijdte van 13 centimeter is de Papilio rumanzovia een grote pagesvlinder. Overwegend zijn deze vlinders zwart met signaalrode vlekken aan de boven- en onderkant van de vleugels. Met deze rode kleuren probeert de Papilio rumanzovia zijn belagers af te schrikken. De vlinder is namelijk een smakelijk hapje voor insecteneters. Met de rode kleuren doet de Papilio rumanzovia zich voor als giftige vlinder en hoopt hij dat de rovers zijn straatje voorbij vliegen.

De Papilio cresphontes is een zwarte vlinder met gele vlekken. Op de onderste vleugel zit aan beide kanten een roodachtige oogvlek. De Papilio cresphontes lijkt veel op de Papilio Thoas. Naast een andere vorm van het mannelijke geslachtsdeel, hebben beide vlinders een andere waardplant. De Papilio chresphontes is minder kieskeurig in haar waardplant dan de Papilio thoas en zet haar eitjes af op planten uit de familie Lauraceae en Solanaceae. De spanwijdte van de Papilio cresphontes is 15 centimeter.

Morpho Peleides is een opvallende verschijning in Mexico, Midden-Amerika, Columbia en Venezuela. De vlinder gebruikt als waardplant Mecuna, Dalbergia en Pterocarpus, allemaal planten uit de familie van de Fabaceae. De rupsen zijn getooid met kleurige haarbundels. Bij hun eerste pootpaar hebben de rupsen al klieren, waarmee ze in geval van nood een afstotende geurstof afgeven. Bij de vlinders is de onderkant van de vleugels bruin gekleurd met daarop oogvlekken. Bij de vrouwtjes is de bovenkant van de vleugels bruin, bij de mannetjes overwegend blauw. Het iriserende blauw is bij de ene ondersoort beperkt tot een smalle band, bij een andere is de bovenkant van de vleugels helemaal prachtig blauw. De vlinder is een opvallende vlieger langs bosranden en rivieroevers. Hij voedt zich met sap van rottend fruit en sappen die uit beschadigde bomen vloeien. Als hij drinkt, houdt hij zijn vleugels boven het lichaam tegen elkaar gevouwen. Het blauw is dan niet te zien en de vlinders vallen helemaal niet meer op.

De monarchvlinder heeft maar weinig populaties in het zuiden van Europa. Hij is echter beroemd om zijn trekneigingen en kan als zeldzame gast in de kuststreken van Noordwest-Europa worden aangetroffen. De populaties liggen op warme tot zeer warme droge plaatsen, zoals erosiegeulen. De vlinder komt ook voor in tuinen en parken. In Spanje worden de eitjes afgezet op Asclepias curassavica , op de Canarische Eilanden tevens op Gomphocarpus fruticosus . De vlinders planten zich continu voort en kunnen meerdere generaties per jaar voortbrengen. De populaties zijn doorgaans klein en zijn omgeven door landbouwgebieden. Ze worden met uitsterven bedreigd door gebruik van herbiciden en insecticiden, branden en storten van afval.

Soms komt het bij vlindersoorten voor dat het mannetje niet op het vrouwtje lijkt. De Catonephele numilia is daar een voorbeeld van.Het mannetje heeft zwarte vleugels met zes knaloranje stippen, het vrouwtje heeft zwarte vleugels met een lichtgele band over het midden van de voorvleugels. De Catonephele numilia heeft een spanwijdte van maximaal vier centimeter en vliegt in de grootste vlindertuin van Europa het liefst langs de grond en dichtbij rijpe vruchten en bloemen.

De zwart met oranje vleugeluiteinden van de Hebomoia glaucippe contrasteren met zijn spierwitte lichaam. Ook voor vijanden is het bleke vlinderlijfje een opvallende verschijning. Om de aandacht van rovers te onttrekken sluit deze vlinder zijn vleugels, om zich voor te doen als een dor blaadje hangend aan een boomtak. De spanwijdte van de Hebomoia glaucippe is 10 centimeter. Hierdoor is deze vlinder de grootste vlinder in de witjesfamilie.

Oorspronkelijk fladdert de Papilio thoas, ook wel zwaluwstaart genoemd, door de tropen van Midden- en Zuid-Amerika. In groepjes van vier tot zes vlinders zwerven deze Papilio’s door woestijnen, bergen, graslanden en tropische regenwouden. In de vlindertuin spot je de zwarte vlinders met gele strepen en vlekken langs beekjes of vliegend rondom hun nectarbloemen: lantana, caesalpinia en bougainvillea. Papilio thoas is een vlinder uit de familie van de pages (Papilionidae). De spanwijdte bedraagt tussen de 100 en 130 millimeter.

Zwarte vleugels met een blauwe verticale lijn, zo zien de vleugels van de Archaeoprepona demophon eruit. Zodra de vleugels van deze bijzondere vlinder gesloten zijn, verdwijnen de magische kleuren en zie je verschillende tinten lichtbruin. Met een spanwijdte van zo’n 6 centimeter hebben deze vlinders vaak een flexibele en zeer krachtige vlucht. In de vlindertuin spot je de Archaeoprepona demophon met het hoofd naar beneden en de vleugels half open op smalle boomtakken. Dit is de ideale positie voor deze vlinder om zijn liefdespartner te spotten.

De atlasvlinder (Attacus atlas) is een vlinder die behoort tot de familie nachtpauwogen (Saturniidae). De atlasvlinder heeft een overwegend bruine kleur met lichtere en donkere accenten. De vlinder kan een vleugelspanwijdte bereiken van 25 tot 30 centimeter en behoort hiermee tot de grotere vlinders ter wereld. Wat betreft vleugeloppervlak is de atlasvlinder zelfs de allergrootste soort. De vlinder is een nachtactieve soort die niet veel vliegt. De atlasvlinder komt voor in Azië, meer specifiek een groot deel van Zuidoost-Azië. Het areaal loopt westelijk van Afghanistan tot oostelijk in Papoea-Nieuw-Guinea en beslaat onder andere India, Maleisië en Indonesië. In India wordt de vlinder op kleine schaal gebruikt voor de productie van zijde. In vlindertuinen wordt het dier met enige regelmaat gekweekt, waardoor er veel bekend is over levenswijze en ontwikkeling. De rups is groen van kleur met hier en daar een roodgekleurde vlek. De rups valt op door de stekelvormige maar vlezige uitsteeksels aan de bovenzijde die een vlokkerige en wasachtige afscheiding produceren. De rupsen eten grote hoeveelheden bladeren van verscheidene soorten planten. De volwassen vlinder heeft geen ontwikkelde monddelen en neemt geen voedsel op. Met enige fantasie lijken de uitlopers van de vleugels op de kop van een slang.

Het is waarschijnlijk dat de vlek een functie heeft bij de passieve verdediging. 

Morpho achilles is een vlinder uit de familie Nymphalidae. Morpho achilles, de Achilles morpho, blauwgestreepte morpho of gestreepte blauwe morpho, is een neotropische vlinder. Van de Morpho achilles zijn de dorsale zijden van de voorvleugels zwart, met twee brede verticale banden van briljant blauw. De onderkant van de achtervleugels is olijfbruin, met verschillende ocelli gevormd door blauwe, gele, rode en rode concentrische ringen. De rupsen voeden zich met verschillende soorten klimplanten (Dalbergia, Inga, Machaerium, Machaerium aculeatum, Myrocarpus, Platymiscium en Pterocarpus), terwijl de volwassen dieren zich voornamelijk voeden met rottend fruit of gistend sap en boomsap.

Om de Papilio lowi te spotten in de natuur moet je echt geluk hebben. Deze mooie vlinder leeft namelijk alleen op het Filipijnse eiland Palawan en op Borneo. In de Vlindertuin heb je meer kans om de integrerende vleugels van de Papilio lowi te bewonderen. De overwegend cremewitte vleugels met zwarte vleugeladeren zijn een plaatje om naar te kijken. Met een spanwijdte van 12 centimeter is de Papilio lowi een grote vlinder in de pagesfamilie.

Adelpha fessonia, de zigeunerband of Mexicaanse zuster, is een vlindersoort van de familie Nymphalidae. Het wordt gevonden in Panama-Noord van Centraal-Amerika tot in Mexico. Het is een periodieke inwoner in de lagere Rio Grande Valley, Texas.

Over het algemeen heeft de Papilio polytes zwarte vleugels met op de onderste vleugel een horizontale lijn bestaande uit witte vlekken. De vrouwtjes van deze pagesvlinder zien er vaak niet hetzelfde uit als de mannetjes. Het vrouwtje heeft op de onderste vleugel naast de witte, ook rode vlekken. Als deze vlinder haar vleugels sluit, lijken de rode vlekken op een prachtige rode roos. Een handige manier om vijanden op een verkeerd spoor te zetten.

De Eueides isabella, ook wel Papilio isabella genoemd, is een relatief kleine vlinder met langgerekte vleugels. De spanwijdte van de vlinder is acht centimeter. Het kleurpatroon van de Eueides isabella, tijgerachtige strepen die uitmonden in lichtgele vlekken, heeft veel weg van verschillende Heliconiusvlindersoorten. Deze vlinder onderscheidt zich echter door de rij witte stripjes langs de onderste vleugelrand. De korte antennes van deze kleurrijke fladderaar verklappen het geslacht. Bij mannetjes zijn de antennes zwart en bij vrouwtjes geel. De waardplanten zijn Passiflora platyloba en Passiflora ambigua

Parthenos sylvia is een vlinder uit de onderfamilie Limenitidinae van de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. De vleugels zijn meestal zwart met geel, meer er zijn verschillende ondersoorten met afwijkende kleuren. Een voorbeeld hiervan is de Parthenos sylvia lilacinus Butler welke zwart met blauw is. Daarnaast zijn er ook nog ondersoorten met de kleuren groen, bruin en oranje. De spanwijdte varieert tussen de 70 en 80 millimeter. Op zijn bovenvleugel heeft de Parthenos sylvia een aantal doorzichtige plekken. Dit komt omdat op deze vleugelvensters (net als de Greta oto) geen kleurschubben zitten. De vlinder komt voor in de bossen van het Oriëntaals gebied in India, Myanmar, Sri Lanka de Indische Archipel, Nieuw-Guinea en de Filipijnen. Voedselplanten van de rups zijn Adenia palmata en Tinospora cordifolia. De vlinder heeft als nectarbron voornamelijk planten uit het geslacht Lantana.

Siproeta epaphus is een vlinder uit de familie Nymphalidae. De rups heeft op elk lichaamssegment drie doorns, ook de kop bevat twee hoorns, waardoor vogels hem links laten liggen. Beide geslachten drinken nectar van het bloemengeslacht Lantana, maar alleen het mannetje drinkt water en opgeloste mineralen uit vochtig zand. Deze vlindersoort komt voor in de tropische regenwouden van Mexico tot Peru op grote hoogten langs bosranden. De waardplanten zijn Ruellia en Blechnum uit de familie Acanthaceae.

Hypna clytemnestra is een vlinder uit de familie van de Nymphalidae. Hypna clytaemnestra is het grootste lid van de stam Anaeini. Deze "vleugelvleugel vlinder" is vrij ongewoon. De bovenkanten van de voorvleugels zijn zwart, met een paar witte vlekken op de randen en twee grote witte dwarsbanden. De bovenzijde van de achtervleugels is overwegend bruin. De onderzijde bootst dode bladeren na, variërend van donkerbruin tot witachtig. Larven voeden zich met Croton floribundus (Euphorbiaceae), terwijl volwassenen zich voeden met rottend fruit. Hypna clytaemnestra is te vinden van Mexico tot het Amazonebekken. Deze vlinder is te vinden in de laaglanden of de uitlopers, op een hoogte van ongeveer 100 - 1.200 meter boven zeeniveau. 

De kleine monarchvlinder (Danaus chrysippus) is een vlinder uit de familie Nymphalidae (vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders), onderfamilie Danainae. De hoofdkleur is oranje, met zwarte vleugelpunten waarin grote witte vlekken zitten. De spanwijdte varieert van 70 tot 80 millimeter. Het is een soort uit de Oude Wereld.

Soms komt het bij vlindersoorten voor dat het mannetje niet op het vrouwtje lijkt. De Hypolimnas bolina is daar een voorbeeld van. Het mannetje is overwegend zwart met drie paar witte vlekken die in het zonlicht paars oplichten. Het vrouwtje heeft bruinachtige vleugels met witte tekeningen langs de randen. In zijn oorspronkelijke habitat staat de Hypolimnas bolina bekend als ‘The Great Eggfly’. Dit heeft alles te maken met het beschermende gedrag van het vrouwtje. Voordat de vrouwtjesvlinder haar eitjes afzet op de waardplant onderzoekt ze deze plant op mieren. Als de waardplant goedgekeurd is, legt ze haar eitjes in kleine groepjes op de onderkant van het blad. Vervolgens blijft ze de wacht houden totdat de eitjes zijn uitgekomen. Waardplant: Acanthaceae, Amaranthaceae, Polygoniaceae en Rutaceae. Oorsprong: India, Pakistan, Zuidoost-Azië en Australië

In Nederland wordt de Colobura dirce ook wel zebravlinder genoemd. Als je deze vlinder spot, weet je waarom hij deze naam draagt. Aan de onderkant van zijn vleugels zit namelijk een patroon van witte en zwarte strepen. Een patroon dat veel weg heeft van de vacht van een zebra. De bovenkant van de vleugel van de Colobura dirce is zwart met op de voorvleugel een horizontale witte lijn. Deze vlinder is een snelle vlieger, dus houd je ogen goed open in de grootste vlindertuinen van Nederland!